YARGI İÇTİHADI
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
Esas No: 2022/781
Karar No: 2022/2159
Karar Tarihi: 22.02.2022
Dava: Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı
Hacettepe Üniversitesi Rektörlüğü vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu
anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya
incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Davacı İsteminin Özeti
Karar: Davacı vekili, davacının davalı Üniversiteye ait işyerinde diğer davalının işçisi olarak
çalıştığını, bir kısım işçilik alacaklarının ödenmediğini beyan ederek kıdem tazminatı, yıllık izin ücreti
ile ulusal bayram ve genel tatil ücreti alacaklarının davalılardan müştereken müteselsilen tahsilini talep
etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı Hacettepe Üniversitesi Rektörlüğü vekili, davanın husumet yönünden reddi gerektiğini
savunmuştur.
Davalı şirket vekili, davacının davalı şirket bünyesindeki çalışma süresinin sınırlı olduğunu, talep
edilen alacaklardan sorumlu tutulmalarının yerinde olmadığını ileri sürerek davanın reddine karar
verilmesini talep etmiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, Yargıtay (Kapatılan) 22. Hukuk Dairesinin 11.06.2019 tarih, 2016/14774 esas,
2019/12596 karar sayılı bozma kararına uyularak yeniden yapılan yargılama sonucunda davanın
kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz Başvurusu:
Karar, yasal süresi içinde davalı Hacettepe Üniversitesi Rektörlüğü vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere ve temyiz eden
tarafın sıfatına göre, davalı Hacettepe Üniversitesi Rektörlüğünün aşağıdaki bendin kapsamı dışında
kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasında kıdem tazminatı hesabına esas ücretin belirlenmesi noktasında uyuşmazlık
bulunmaktadır.
Somut olayda, davacının Sosyal Güvenlik Kurumundan yaşlılık aylığı almaya başlamasına rağmen asıl
işverene ait işyerindeki çalışmasına kesintisiz çalıştığı, bu çalışmasının istifa ile sonuçlanması
sebebiyle kıdem tazminatına hak kazanamaz ise de, emeklilik tarihine kadar geçen süre için kıdem
tazminatı alacağına hak kazandığı sonucuna varılmıştır. Mahkemece davacının emeklilik tarihine kadar
olan çalışma süresi yönünden kıdem tazminatı alacağına hükmedilmesi yerinde ise de, tazminata esas
ücretin belirlenmesinde hata yapıldığı anlaşılmaktadır. Hükme esas alınan bilirkişi raporunda,
davacının 30.06.2012 tarihindeki ücreti ile o tarihteki yol yardımı toplamı dikkate alınmak suretiyle,
tazminata esas ücretin 1.193,03 TL olarak belirlendiği anlaşılmaktadır. Davacının emeklilik tarihinden
sonraki çalışması istifa ile sona erdiğinden bu döneme ilişkin çalışma süresi ile bu dönem sonundaki
ücrete göre kıdem tazminatı hesaplanması yerinde değildir. Kıdem tazminatının hesaplanmasında esas
alınması gereken (son) ücret, davacının emeklilik tarihindeki ücrettir. Gerek ücretin, gerekse ücrete
ilave edilecek yardımların parasal değeri belirlenirken davacının emeklilik tarihi olan 25.07.2011 tarihi
esas alınmalı, bu tarihteki tazminata esas ücret miktarı üzerinden hesaplama yapılmalıdır. Kıdem
tazminatına esas ücretin belirlenmesinde hata yapılarak hüküm kurulması bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç: Temyiz olunan hükmün yukarıda açıklanan sebeplerden BOZULMASINA, 22.02.2022
tarihinde oybirliği ile karar verildi
